General
Zlatko Tomić

Pirgavo, ranojutarnje, kasnosvibanjsko sunce nemilice je pržilo okruglu, čekinjavu glavu čovjeka koji, kanda se prvi put u posljednja tri dana uspravio, brzim pokretom ruke prevuče preko svog masnog haljetka na bedru i učini ono što zasljepljenici uvijek urade u srazu sa sunčevom jarom -dlanom nadsvodi oči i zagleda se u bljeskavocrnu, ploveću grdosiju što se nedaleko od njega ljuljuškala u venecijanskoj luci.
Šutljive horizontale nekada moćnog ratnog broda kao da su svu onu bahatost što je godinama i stoljećima pocupkivala natpalubljem, i koja je već duže vrijeme bila zaleđena u očima visokog, mršavog čovjeka u tamnoj odori koji je s vrha komandnog mosta mirno, preko ramena svoje užurbane posade, očima odsutno uranjao u lučku vrevu kao da tamo traži neki spas, naprosto istočile na kamenito tlo luke onog momenta kad je to odsuće u zjenicama dotaknulo jednu skupinu zgureno-užurbanih ljudi koji su se provlačili tamnim kaletama, bježeći od svjetla, a čiji se jedan član sad odvojio i prkosno upiljio baš u njega, kao da im je on kriv za rute, prljavštinu, pa možda i poneku boleštinu na izmučenim tijelima.
Gledali su se nekoliko dugih i nijemih trenutaka, a negdje u svemiru upravo tada su se ispisivale njihove sudbine koje će se u sljedećim danima tako ispreplesti da ni taj svemir ne će ...