Liber Memorabilium
Ivan Lovrenović

Lovrenović zapravo teži spoju priče, lirike i eseja pa je harmoničnost dignuta do one granice gdje se može postaviti pitanje radi li se uopće o
romanu ili je to nešto »kao roman«. Po mom je mišljenju Liber memorabiluun razgranani oblik harmoničnoga romanesknog arhetipa koji, vjeran temeljima strukture, oslobađa njezine unutarnje snage da se razviju do maksimuma: romaneskna je priča prisutna, ali je ispunjena elementima koji ju obogaćuju i dovode u opasnost. (...) Lovrenovićev tekst vješto spaja ove dvije napetosti: težnju k narativnom skladu i težnju da se iz reda izvije sloboda koja će razvili misao. Drugim riječima, prihvaćanje i podnošenje harmonične strukture i volja da se u njoj očuva misaona autonomija: građenje i rušenje: tipična razgrananost harmoničnog arhetipa koji u toj razgrananosti vidi sebe kao snagu, ali u njoj doživljava i svoju granicu te već jednim okom gleda na susjedne arhetipove (ekstatični i disperzivni) koji mu se pojavljuju kao mamac i kušnja. (SIANKO LASIĆ)
U knjizi Liber memorabilium Lovrenović je ostvario jednu od najsloženijih romanesknih konstrukcija u ukupnoj književnoj tradiciji eksjugo-slavenskog prostora i istovremeno jedan od najvrijeđnih romana. Po složenosti kompozicijske konstrukcije ovom romanu bliska je još jedino Andrićeva Prokleta avlija, a po ustrojavanju odnosa aktualnog autora i unutrašnjih pripovjedača približava mu se u određenoj mjeri Kovačev vrsni roman Vrata odutrobe.